Po czesci sie z Toba zgadzam, nie chcialabym go obejrzec po raz kolejny ani tym bardziej przeczytac ksiazki, bo film jest tak smutny, ze tylko masochista chcialby sie dreczyc ogladajac/czytajac ta historie od nowa.
8/10.

Niezwykle ciekawe... "tylko masochista chcialby sie dreczyc ogladajac/czytajac ta historie od nowa" Może to nietypowe zachowanie, ale ja jeszcze nawet nie wyszłam z kina, a już byłam przekonana, że MUSZĘ obejrzeć ten film jeszcze raz. Albo dwa! Co gorsza - że mogłabym oglądać takie filmy codziennie. I wcale nie dlatego, aby się dręczyć! Po prostu film tak mnie uderzył ilością głębokich wypowiedzi, zjawisk, że odniosłam wrażenie, że nie uda mi się objąć tego wszystkiego za pierwszym razem. I rzeczywiście - wkrótce potem przeczytałam książkę, potem obejrzałam ponownie film. Nie wychodząc z podziwu.
Nadal nie znalazłam słów, które byłyby wystarczające, aby opisać ten film.

Nie zgadzam się. Jest poruszający, ale cynizm głównego bohatera odrobinę "odciąża" film. Pokazuje dramat ludzi w stanie kompletnego paraliżu z innej strony, a przy okazji jest to pretekstem do refleksji nad życiem. Dla mnie 10/10.

Już dawno (a może nigdy?) nie widziałam podobnego filmu. Wstrząsający i przygnębiający (np. scena z zaszywaniem oka), a zarazem, jak słusznie stwierdził mój przedmówca, pełen cynicznego humoru. Choroba z perspektywy chorego (dająca okazję do fenomenalnych zdjęć), który na dodatek ledwo co może porozumieć się z otaczającym go światem - tego chyba jeszcze nie było. Piękna, pełna metafor historia.