Wbrew wielu opiniom jakie narodziły się wokół tego filmu, ja osobiście uważam, że jest to dzieło które wyzwala optymizm, pomaga spojrzeć na świat w nieco jaśniejszych barwach, a dzięki wspaniałym zdjęciom zapierających dech w piersiach francuskich krajobrazów, również nieco poprzez różowe okulary. Historia, która powierzchownie może wydawać się ciężka i przytłaczająca, bo o to człowiek, który będąc na szczycie nagle spada z wielkim hukiem w ogromną otchłań. Jest to jednak historia człowieka który miał wszystko i stracił wszystko by odnaleźć siebie. Bauby uświadomił sobie , że nie jest najważniejszy kult ciała, lecz wrażenia jakie dostarcza się duszy, bo to ona gra pierwsze skrzypce. Ciało stało się więzieniem by dusza mogła ulecieć w przestworza, bo ona nie dała się przykuć do wózka. Film również ukazuje ukryte pokłady sił drzemiących w człowieku, przywraca utraconą nadzieję, że można się podnieść duchowo nawet po największej tragedii. Wreszcie bohater dochodzi do wniosku, ze "Miłość, wzruszenie, estetyczne zachwyty są mi równie potrzebne jak oddech."