Niech rzuci kamieniem ten, kto nigdy w dzieciństwie nie miał podobnego snu. Klatki schodowe czy windy z brakującymi piętrami. Korytarze bez wyjść. Osiedla przypominające te, na których mieszkaliśmy, ale jednak w szczegółach mocno się różniących. Kto z nas nie miał snu, w którym wracając ze szkoły, w domu witali nas obcy ludzie i wmawiali nam, że są naszymi rodzicami? Ten film w piękny sposób kumuluje to wszystko w jednym miejscu. Powoduje, że po seansie odczuwa się ten specyficzny wewnętrzny niepokój, jak po koszmarze. Że dosłownie przed chwilą w naszej głowie miał miejsce ostry mindf*ck. I ta piękna metaforyczna końcówka, będąca niczym brutalne przebudzenie ułamek sekundy przed uderzeniem w ziemię po niekończącym się spadaniu, gdy każdy mięsień kurczy się z prędkością światła. Fenomenalny film!