Bardzo trudny film, miałam problem z wystawieniem oceny, bo z pewnością nie da się zaszufladkować go pod kategorię "podoba mi się" lub nie.

Najbardziej uderzające wydały mi się sceny, gdy Eva szła ulicą lub sprzątała, odnosząc wrażenie, że wszyscy patrzą na nią z pogardą, nienawiścią. Nie wiedziałam, czy jest to tylko jej urojeniem, bo nie radzi sobie z poczuciem winy, czy też dzieje się tak naprawdę. Jej niezdecydowanie, bezsilność, rozgoryczenie w wielu momentach były dla mnie po prostu nie do zniesienia, szczególnie wtedy, gdy Kevin spoglądał na matkę z takim wyzwaniem w oczach, jakby czekał na jakąś jej stanowczą reakcję, na jej prawdziwe, niepowstrzymywane emocje... A ona nigdy nie była w stanie ich okazać. Wydawało mi się, że wszystko to, co przeżyła, zupełnie się stłamsiło, sprawiło, że zobojętniała na zbyt wiele rzeczy. Z kolei nazwanie Kevina zwyczajną złą osobowością, to zbyt powierzchowne stwierdzenie. Chłopak testował własną matkę, postrzegał ją jako postać schematyczną, niewzbudzającą szacunku, i choć ona doskonale o tym wiedziała, jedyne co była w stanie mu zaproponować, to pojedyncze wypady na golfa, jakby to rozwiązywało cały ich problem.

Mam bardzo mieszane uczucia co do filmu, niektórzy bohaterowie wydawali mi się jakby nierealni, np. mąż Evy i jeden z jej kolegów z pracy, który z niezrozumiałych dla mnie przyczyn zwyzywał ją od najgorszych. Zatem 6/10