Zaczyna się od filmu o tytułowym naciąganiu, potem film zaczyna zajmować się chorobą głównego bohatera, aby po kilku scenach wkroczyła jego córka i zaczął się dramat rodzinny. Jednak nie trwa to zbyt długo, gdyż film wraca do bycia komedią kryminalną o naciąganiu z nutą thrillera i kończy się szalonym twistem, który mocno oddziałuje na bohaterów.
Tym razem Ridley chciał złapać zbyt wiele srok za ogon, uciekły mu jednak wszystkie. Nie skupił się porządnie na żadnym z wątków i przez to stały się one jakby doklejone na siłę. Nerwica bohatera była katalizatorem fajnych wstawek reżyserskich, relacja z córką na linii uczeń-mistrz skończyła się perfidnym rozwiązaniem i zerwaniem tej zależności, tytułowe naciąganie pojawiło się kilka razy i jego funkcjonowanie pozostawiało wiele do życzenia (szczególnie akcja z totolotkiem). Najlepiej wypada w tym wszystkim scena akcji - pościg po parkingu za naciągaczami i późniejsza komplikacja - dość dobrze budowanie napięcie i ciekawe rozwiązanie wątku Fretchette. Niestety końcowy twist rozbija wszystko w mak, pozbywa się delikatnie i łatwo ważnych postaci, a ojca i córkę pozostawia w sytuacji co najmniej nie komfortowej. Nagła chęć zrobienia ojca w konia jest równie nieprawdopodobna i niepotrzebna, co wciągnięcie głównego bohatera w szeroko zakrojoną intrygę w podrabianie ojcostwa i kradzież całego dobytku. Nie ma w tym perwersji - złodziej okrada złodzieja, o wiele więcej zdziwienia, jak można skomplikować niepotrzebnie film, który mógł być fajną rodzicielską wersją Złap mnie jeśli potrafisz. Spielberg jednak miał lepszy scenariusz, no i prowadził lepszego aktora.
Niemniej reżyseria nadal w porządku, a sceny podnoszące ciśnienie odpowiednio zbalansowane pod względem inscenizacji, jak i napięcia.