Skąd taki tytuł?

Właśnie... Tytuł bardzo znamienny. Nadzieja. Dlaczego nadzieja? Bylbym nieco ostrożniejszy w tak ostrej krytyce reżysera, czy aktora odtwarzającego główną rolę. Dlaczego tak jednoznacznie porównujemy od razu ten film do uznanych dzieł Krzysztofa Kieślowskiego? Czy wystarczy do tego osoba pana Krzysztofa Piesiewicza, który napisał scenariusz? Krzysztofa Kieślowskiego już nie ma i jego nowych filmów nie będzie. Ale cieszmy się, że Krzysztof Piesiewicz nadal pisze, nadal chce zwracać uwagę na wiele z tego, co nam w życiu umyka, a na co nie tylko warto, ale NALEŻY zwrócić uwagę, chociażby przez 1,5 godziny trwania filmu. Oglądałem ten film nie dlatego, że spodziewałem się dzieła na miarę Mistrza Kieślowskiego. Oglądałem go między innymi dlatego, że moje własne życie znalazło się w wyniku wielu splotów okoliczności na wielkim zakręcie i słowo NADZIEJA jest chyba jedynym w tej chwili, które trzyma mnie jeszcze przy życiu i zdrowych zmysłach. Słowo NADZIEJA ma ogromną wartość. W przypadku tego filmu potraktujmy je tak, jakbyśmy pozostawali z nadzieją, że reżyser dopiero zaczyna robić to, co może mu za 5, 10 lat, może za 15 przynieść prawdziew uznanie zarówno widzów, jak i krytyków. Z nadzieją patrzę więc na jego poczynania, na to co robi młody Rafał Fudalej, któremu dane było zetknąć się na planie z Mistrzem Zapasiewiczem, czy Wojtkiem Pszoniakiem. Z nadzieją patrzę na Kamillę Baar, która nie wybiera ani złych scenariuszy, ani nie gra w złych filmach. Z nadzieją patrzę teraz i na siebie samego, że dane mi będzie jednak jeszcze w przyszłości zetknąć się z kolejnymi filmami tworzonymi po części przez Krzysztofa Piesiewicza oraz Stanisława Muchy.
I jeszcze jedno. Kilka dni temu zmarł Zbigniew Zapasiewicz. Czy ktoś zwrócil uwagę na to, że była to jego ostatnia rola filmowa? Czy ktoś zwrócił uwagę na OSTATNIE KADRY tego filmu? Mistrz Zapasiewicz jakby świadomie podnosi wzrok i wbija go w nas, widzów. Mniej czy bardziej świadomie - tak się z nami właśnie pożegnał... Warto to spojrzenie głęboko zapamiętać.