z cyklu: kto brudnymi chwytami wojuje..

na węzłowej łączce z gdzieś pomiędzy okołopopkulturowymi dokumentami chrisa smitha, które są wybitne (Jim & Andy, Sr., Mr. McMahon czy Devo), a fabularyzowanymi dokumentami chrisa smitha, które albo wybitne nie są (Zła Weganka, Zaginięcie Madeleine McCann) albo są wręcz fatalne (Operacja Varsity Blues z gadającą do słuchawki szczęką matthew modine'a), z przechyłem w lewą stronę (na szczęście).

minusem jest brak wypowiedzi sprawców całego zamięszania, plusem wstawki fabularyzowane na gadających głowach i gestykulujących tułowiach ograniczone do niezbędnego minimum - na przykład podczas wjazdu policji i przeszukiwania mieszkania - choć nadal będę się upierał, że wykorzystywanie autentycznych zdjęć z miejsca zdarzenia działa o wiele bardziej niż próba odtwarzania zdarzenia.

to jest mój największy zarzut do smitha - smith nie wierzy w bezruch, przekłada ruch nad bezruch, ergo: mając do wyboru autentyczne zdjęcie z miejsca zdarzenia albo możliwość nakręcenia inscenizacji przeważnie wybiera to drugie.

na szczęście kolejnym filmem smitha będzie dokument o Genie Wilderze - czyli z przechyłem w okołopopkulturową stronę, co zawsze i z wielką chęcią poprę.

dokumenty o filmowcach i muzykach są odporne na inscenizacje.

ale minusem dokumentów o filmowcach i muzykach jest to, że nie są odporne na animacje.

zauważam pewną prawidłowość w tym temacie - w przypadku filmów o artystach dokumentarzyści częściej sięgają po animacje (z widzianych w ostatnim czasie: Życia i Śmierci Christophera Lee, Gimme Danger, Bunt w Niebie), w przypadku osób mniej rozpoznawalnych wolą inscenizację.

i tak źle, i tak nie dobrze, jednak z dwojga złego wolę animację.