A jednak świat prawdziwy, bo to naturalizm świadczy o sukcesie tego filmu. Nostalgiczna narracja pomiędzy nałogiem, miłością i ostatecznie poświęceniem. Koniec jak możemy się spodziewać będzie tragiczny.
Schatzberg buduje atmosferę w sposób kameralny a z punktu widzenia niektórych wrażliwców, może on wydać się bolesny. Brak w tym utopijności, przez to jest szczery i zasługuję na uwagę. Al Pacino jest geniuszem, wypada charyzmatycznie, jego wielkowymiarowość jest niesamowita. Kitty Winn partneruje mu dobrze, jej mimika jest tak ekspresyjna, zarazem nie trąci teatralnością ( zasłużona jedyna nagroda w karierze ).
To nad czym ubolewam: brak muzyki. Brak jakiejkolwiek melodii w tle. A aż się prosi o melancholijną nutę, zwłaszcza w scenach szokujących wyznań i doświadczeń. W kategorii melodramatu ( wzorcowe lata 70. to czuć i widać ) nie dorównuje takim dziełom jak, np. "Szalony księżyc" . Bazuje bardziej na motywach i przejściach z "Love story" ( choć oczywiście to dwie różne tematyki ).
Wydaję mi się ( ale mogę się mylić) , że fanom "Trainspottingu" "Narkomani" nie przypadną do gustu. Jednak to film godny polecenia i warto go zobaczyć.