Lubię, kiedy film dotyka "czegoś więcej", czegoś wychodzącego ponad życie, jakiejś drogi do innego świata, transcendencji. Tutaj została znaleziona w dość nieoczekiwanym miejscu. Uwielbienie innych, czy nawet samouwielbienie otworzyło główną bohaterkę na nowe doświadczenia, obudziło, przyniosło niesamowitą rozkosz, odurzyło. Ekstaza przez adorację. Jak spotkanie z jakimś mrocznym bogiem. Przyjęcie czarnej komunii. Nam reżyser pozwolił również zabrać się na przejażdżkę i dotknąć absolutu, serwując wizje geometrycznych form - ideałów piękna. Film traktuje o kontakcie z niezwykłym zjawiskiem, dla którego wszyscy wokół tracą głowę. Niemal każda postać (poza początkującym fotografem - ostatnim łącznikiem z niewinnością) próbuje dobrać się do głównej bohaterki i ogrzać w jej blasku. Wszyscy tracą głowę, łącznie z "nosicielem".

Nosiciel - bo tak reżyser każe traktować relację uroda - ty. Piękno, magnetyzm, urok - to nie jesteś ty sam(a), to jest coś co masz. Więc jest to też coś, co przemija, co możesz stracić. Autor w przewrotny sposób pokazał, że główna bohaterka sama w sobie nie była interesująca, nie miała ciekawej osobowości. Jej jedyny walor to właśnie uroda. W filmie ciało i dusza bohaterki zostały od siebie oderwane. Następnie mogliśmy śledzić losy tej interesującej części - jej ciała. Magnetyzm, ten mroczny bóg znalazł sobie nowego nosiciela. Przy czym z trzech przyjaciółek, czy rywalek tylko jedna okazała się być godna. Tym razem piękno nie przeminęło. Piękno przetrwało, tylko ciebie już nie ma.