Pokazanie opowieści o stracie kogoś bardzo bliskiego, o znajdywaniu siły na wstawanie po tym każdego kolejnego dnia - to nie jest łatwy kawałek kina, a już mądre połączenie tego z teen dramą wymaga sporego wyczucia. Ten mariaż się w „The Sky is Everywhere” nie udał. Twórcy chcieli podjąć temat niebanalnie, stąd artystyczne zabiegi realizatorskie. Niestety, to tylko pudrowanie, bo spod tego makijażu wyłażą miałkość scenariusza i bezmyślnie poprowadzone wątki (cały ten tani wątek miłosny ze swoim kolegą ze szkoły; dziewczyna z klasy, która szydzi z bohaterki, która straciła siostrę, serio!; lakonicznie pokazana relacja między babcią i wnuczką (coś, na czym można by oprzeć cały film); tak samo potraktowana jest relacja bohaterki z przyjaciółką - przyjaźń i nagle za pomocą kilku zdań się kłócą, by kilka scen później się pogodzić. Taką uczuciową sinusoidę trzeba pokazać, a nie załatwić to za pomocą kilku słów. I katharsis w... balonie. Czemu nie zasygnalizowano nam czegoś o takich podniebnych wycieczkach z siostrą dużo wcześniej (chyba, że tego nie zauważyłem). Chociażby w jednej z retrospekcji. Wtedy czulibyśmy wagę końcowej sceny.
Nie pomagają w tym wszystkim słabo zagrane role (prawie cała obsada jest do wymiany z chłopakami bohaterki na czele).
Może gdyby za scenariusz nie brała się autorka książki, powstałby lepszy materiał do przeniesienie na język filmowy, a tak jest nuda z choreograficznymi bajerami.
Dla mnie rozczarowanie, bo film sygnowany jest przez rewelacyjne studio A24 (ostatnio np: C’mon C’mon).