Anthony Page i Roger Corman prezentują opowieść luźno opartą na noweli Joanne Greenberg. Poznamy w niej szesnastoletnią Deborę, schizofreniczkę, która coraz bardziej zaczyna pogrążać się w mrocznym świecie swych fantazji. Po nieudanej próbie samobójczej trafia ona na 3 lata do szpitala psychiatrycznego, gdzie pod okiem troskliwej terapeutki będzie musiała zmierzyć się ze swymi nawiększymi demonami.
Instytucja, w której przebywa dziewczyna bynajmniej nie jest oazą spokoju. Znajdzie się tu cały wachlarz osobowości z różnymi typami zaburzeń psychicznych, a szepty, wrzaski i okrzyki przerażenia, to dźwięki, które permanentnie przebijają się przez mury tego miejsca. Zamknięta w sobie i przerażona Deborah, nie raz będzie prowokowana by pogrążyć się w pełnych pasji i okrucieństwa fantazjach wykreowanych przez swój umęczony umysł.
W tym przewrotnym świecie dominuje chaos, który na przemian miesza się z brutalnością, pożądaniem, tajemniczymy symbolami i ceremoniami. Przypomina on trochę starożytną cywilizację Indian, albo ożywione płótna Franka Frazetta, gdzie półnadzy barbarzyńcy odziani w zwierzęce skóry wymachują ostrymi włóczniami i ujeżdżają muskularne konie.
Uwięziona w wewnętrznej matni Deborah, stopniowo zacznie otwierać drzwi do swego świata przed Dr. Fried, która swoim ciepłem, wsparciem i sugestiami będzie starała się pomóc chorej dziewczynie wrócić do świata rzeczywistego.

"Nigdy nie obiecywałem ci ogrodu pełnego róż" bywa często nazywany damską wersją "Lotu nad kukułczym gniazdem". Nie sposób nie przyznać, że twórcy filmu byli pod wyraźnym wpływem genialnego obrazu Miloša Formana, który zdobył wielki sukces.
Mimo że oba te filmy dotyczą walki, główni bohateowie walczą jednak o wartości całkiem odmienne (indywidualista McMurphy staje się obrońcą człowieczeństwa, Deborah toczy natomiast osobisty bój z własnym umysłem, by dopuścił do siebie świat rzeczywisty), wypadałoby uwypuklić również to, że McMurphy jest osobą zdrową na umyśle, a Deborah wręcz przeciwnie.
W temacie pozycji filmowych toczących się w psychiartyku, "Kukułcze gniazdo" zawsze będzie u mnie numerem jednen, jednak "Różany ogród" nie jest w żadnym wypadku nieudaną kalką tego pierwszego. Powiedziałabym, że atmosfera jest cięższa i bardziej niepokojąca, a film ma momentami naprawdę przytłaczający wydźwięk. Kathleen Quinlan co prawda nie może równać się z występem Jacka Nicholsona, jednak trzeba przyznać, że w roli walczącej z obłędem nastolatki wypadła naprawdę świetnie. Oprócz niej, w filmie będzie można uraczyć oko kreacją specjalistki od grania "czubków" Susan Tyrrell, przedwojenej piękności Sylvi Sidney, oraz Bibi Andersson wcielającej się w ciepłą panią doktor.

Warto.