Filmy szpiegowskie pokazują od kulis pracę wywiadu i jego rolę w polityce. Kiedy ma miejsce napięta sytuacja międzynarodowa wywiad mobilizuje swoje zasoby i środki, aby zapobiec globalnej katastrofie. Powstawało dużo filmów w tym gatunku w okresie zimnej wojny, kiedy dwa mocarstwa ze sobą rywalizowały o ilość rakiet przenoszących broń nuklearną czy o każdy możliwy element jaki mógł dać przewagę. Filmy szpiegowskie są popularne tam gdzie dwa kraje mają trudną historię jak Korea Południowa i Północna czy Izrael i Syria. Twórcy mają różne podejścia najbardziej do widzów przemawia naładowany akcją i humorem cykl o Jamesie Bondzie, bardziej na serio i mrocznie pracę wywiadu opisywał autentyczny brytyjski szpieg David Cornwell, znany jako pisarz pod pseudonimem John Le Carre. Zanim został pisarzem i scenarzystą pracował w MI6 do 1950 do 1964 roku, do momentu kiedy został zdemaskowany w wyniku zdrady najważniejszego radzieckiego agenta Kima Philbiego. Praca szpiega u La Carre jest kompletnym przeciwieństwem tego co się ogląda w produkcjach o agencie 007. Polega na obserwacji, zbieraniu informacji, szukaniu ich źródeł informatorów , często w terenie i innych zadań , wszystko po to by wróg stał się sprzymierzeńcem. Szpieg działa w cieniu i szary Kowalski nie wie o jego istnieniu.
Bardzo przystępnie świat szpiegów przedstawił francuski reżyser Luc Besson w Nikicie. Główna bohaterka grana przez Anne Parillaud nie jest komandoską, także nie jest kimś gruntownie wykształconym ( postać agenta z Cyrku Georga Smileya w cyklu powieści Le Carre, zekranizowanej z Aleciem Quinessem, późnej z Garrym Oldmanem), nie mówi głosem mogącym człowieka zabić (jak Liam Neeson w Uprowadzonej), nie zmienia partnerów jak rękawiczki oraz nie wypija regularnie martini wstrząśniętej niezmieszanej (jak James Bond). Poznajemy ją jak jest w szponach nałogu i uczestniczy w napadzie, podczas którego pozbawia życia policjanta. Nikita przechodzi trening, staje się bronią, zabójczynią pracującą dla rządu, uroczą i niebezpieczną kobietą, która dosłownie żyje pracą i prowadzi podwójne życie. Luc Besson pokazuje jaką cenę płaci szpieg za podwójne życie. Nikita ma partnera, ale musi milczeć na temat swojej pracy. Ma specjalistyczne umiejętności, posługuję się biegle każdą możliwą bronią, jednak waha się pociągnąć za spust. Anna Parilloud znakomicie wcieliła się w rolę silnej kobiety, a zarazem pokazując jej kruchość i wrażliwość. Najlepiej to widać w scenie jej pierwszego zadania jak drobna, elegancka kobieta idzie na kolację i zamiast posiłku dostaje pistolet z dużym kalibrem i siłą ognia. Waha się, boi się, ale wykonuje zadanie mimo przeciwności, widać na jej twarzy złość i podniszczone ubranie, krew, kurz i pot, determinację jak walczy o to by nie dać się zabić. Kiedy jej przełożony (w tej roli francuski gwiazdor Tcheky Karyo) odhacza wykonanie zadania, wypełnia raport ma swoją metę, Nikita dopiero ma swój start i odczuwa stres z powodu wykonywanej pracy. Luc Besson pokazuje nie tylko pracę wywiadu od kulis, trening i całe zaplecze, ale też jak bardzo praca zabójcy, szpiega jest brudną i nieprzyjemną robotą. Wywiad musi po sobie posprzątać w razie kłopotów i dlatego nasyła tzw. czyściciela. Jego zagrał Jean Reno i nie da się tej postaci nie lubić, aktor później zagrał u Bessona w Leonie Zawodowcu. Francuska Nikita łączy różne gatunki, jest tu wątek szpiegowski, romantyczny, akcja. Powstała uniwersalna i kultowa produkcja , angażująca widza. Film nie da się ukryć jest brutalny, ale nie odrzucający , eksponuje potrzebę głębokiej miłości miłości, mierzeniu się z traumą i bólem, który można na swój sposób interpretować. Nikita stała się produkcją tak popularną, wzorcową, że powstały wersja amerykańska Johna Badhama z Bridgette Fondą w roli głównej, kanadyjski serial z Petą Wilson, ale nie dorównują poziomem francuskiemu oryginałowi.