O ile w pierwszej części wraz upływem czasu nabiera się coraz większego przekonania o
niedorzeczności obrazu jakim raczą nas twórcy, o tyle w drugiej części autorzy "dzieła" pojechali
całkowicie po bandzie łącząc chyba wszystkie znane techniki wzbudzania zainteresowania widza
oczekującego filmu z wciągającą i skłaniającą do refleksji nad ludzkimi zachowaniami fabułą. I
tak mamy połączenie motywów religijnych (objawienia Joe niczym Joanny d'Arc); symboliki i
tajemnic (doskonale wykształcony nomen omen wędkarz Seligman analizuje i stara się wyjaśnić
wizje Joe niczym Robert Langdon w "Kodzie da vinci") oraz psychologicznego (i tu znów wędkarz
wciela się w rolę wytrawnego psychoanalityka, lubującego się w muzyce poważnej w utworze
Bacha i Beethovena, który usilnie stara się rozwikłać zawiłości dotkniętej nimfomanią kobiecej
duszy). Jeśli chodzi o same środki wyrazu to można się doszukać elementów wykorzystanych w
takich produkcjach, jak chociażby: "Dziennik nimfomanki", "Joanna d'Arc", "American beauty"
(scena, w której Seligman pływa w warstwie pootwieranych książek na podłodze). Mimo co
chwila atakującego uporczywego wrażenia, że fragment/scenę/motyw skądś już znam, całość
oglądało mi się rzeczywiście z zainteresowaniem ciekaw będąc jak to wszystko się skończy.