Wiele zalet i wiele "zmarnowanych okazji".

Niektórzy mówią, że film jest chaotyczny. Moim zdaniem jest bardzo plastyczny, lekka atmosfera chaosu pasuje do głównego bohatera - w końcu często balansujemy pomiędzy rzeczywistością, a jego wyobraźnią. Plastyczne są też niektóre ujęcia - Guido na tle ekranu (tylko czarna sylwetka przed płótnem, na którym wyświetlany jest film) - wspaniałe. Takie sceny w połączeniu ze świetnym aktorstwem sprawiają, że Nine to naprawdę dobry film. Tworzą KLIMAT (który może nie odpowiadać tym, którzy, nie wiem czemu, spodziewali się drugiego "Chicago").

W zasadzie każda żeńska rola jest dobra, a przy tym jednocześnie jest to jakaś "zmarnowana okazja" - aktorki nie mają szans rozwinąć swoich postaci, za mało czasu, za mało tekstu. Najlepiej zbudować rolę udaje się Marion Cotillard i Penelope Cruz, ale w gruncie rzeczy scenariusz im tu sprzyja, zdecydowanie bardziej, niż innym aktorkom. Kidman, która wspaniale sprawdza się jako piękna muza, ma w rzeczywistości niecałe dwie sceny na przedstawienie swojej postaci, ukazanie jej charakteru, miejsca w życiu, w którym się znalazła i jej podejmowania decyzji, co dalej. Wywiązuje się z tego zadania najlepiej, jak może - ale nie jest jej winą, że nie może tego zrobić w pełni. Podobnie Hudson, która w tym filmie miło mnie zaskoczyła - w scenie w barze jest przekonująca jako dziennikarka, wczuwa się w rolę, już zaczyna mnie interesować jej postać- i znika z ekranu. Na pocieszenie ma niezłą piosenkę ze świetnymi przejściami pomiędzy kolorem a czarno-bielą. Sophia Loren - wspaniała aktorka - robi tu za "wisienkę na torcie", jej postać przez większość czasu miała chyba w scenariuszu wpisane "snucie się po ekranie". Nawet geniusz aktorstwa nie wyciśnie z takiej roli więcej.

Scenariusz wydaje mi się więc być najsłabszym punktem "Nine", aktorzy ratują go, jak mogą. Cała reszta jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, co sprawia, że film broni się jako całość.