Nie oglądałam dotychczas zbyt wielu filmów o Drakuli vel Nosferatu, ale historia jest w zasadzie zawsze ta sama, a obraz Herzoga wyraźnie wyróżnia się na ich tle. Szczególnie wyraziście wypadł tu tytułowy wampir w wykonaniu Klausa Kinskiego oraz jego szalony sługa Reinfeld, czyli wspaniały francuski pisarz Roland Topor. Może nie ma się za bardzo czego bać, ale sam nastrój filmu budzi niepokój.
Niezwykłe jest w tym filmie również to, że wampir nie budzi strachu czy odrazy, ale litość i współczucie. Jego tragiczna sytuacja polega na tym, że choć pragnie miłości i bliskiego kontaktu z innymi ludźmi, nigdy tego nie osiągnie.