Nie widziałem dotąd takiego filmu o hrabim z Transylwanii. Herzog nakręcił go w tak odrealnionej atmosferze, że patrzy się na to jak na wizję senną. Niekoniecznie koszmarną, gdyż przy całym powierzchownym sztafażu (scenografia, charakteryzacja Kinskiego), nie jest to horror w czystym wydaniu. Niemieckiego artystę interesuje samotność hrabiego, oraz rozpaczliwa próba zdobycia przez niego ukochanej, którą niegdyś utracił (o czym w tej wersji nie powiedziano wprost).
Już od pierwszych scen łatwo jest poznać, że to europejska produkcja - atmosfera działa na widza od samego początku i do końca filmu nie ulatuje. Takich filmów się nie robi w Hollywood, więc brawa należą się Herzogowi za wierność swojej wizji.
Jednak olbrzymie zasługi we wskrzeszeniu Draculi po raz kolejny na ekranie, należą się Kinskiemu, który stworzył kolejną, niezapomnianą rolę. Być może najlepszą interpretację, spośród tłumku innych aktorów, grających tę postać. Z pewnością inną, wyjątkową, co dodatkowo podnosi wartość tego niecodziennego przedsięwzięcia, któremu bliżej do dramatu niż horroru.