Zupełnie się nie zgadzam się z opiniami o patosie, sztampie i nudzie. Nicholson jak zwykle 10/10, przy jego wybuchach gniewu jak zwykle miałem ochotę wejść pod łóżko. Dramat rodziny po utracie dziecka narysowany realistycznie. Jest trochę perełek jak ulubiony gadżet córeczki zamykający scenę dialogu w domu byłej żony, genialny ruch. Ładne meandry odczuć i decyzji, bardzo dobre, równe tempo. Świetny dialog Nicholsona z żoną po rozmowie telefonicznej, w której opowiedział jej sen. Penn sprawnie oszukuje, do końca nie wiedziałem, dokąd ta historia zmierza. Niuanse sceny pościgu, kiedy niby obaj nie raz mogą, ale jednak to się nie dzieje, to prosta, ale skuteczna symbolika wewnętrznej, bardzo wyrównanej walki dobra ze złem w głowach obu bohaterów. Piękna podróż autobusem i zakup biletów. Na minus - niepotrzebne epatowanie golizną, chociaż rozumiem rolę tego wątku. Warstwa "striptisowa" umożliwia efektowną zabawę środkami wyrazu, a jednak w kinie lat 90 była moda na takie kwiatki. Sam finał mnie rozczarował, tak zagmatwana historia zasłużyła na bardziej oryginalną końcówę, niż klasyczne amerykańskie łzy i za to zdjąłem gwiazdkę.