Oto Reese, młoda aktorka, która nie zna innych emocji niż te udawane, odgrywane na scenie. Żeby poczuć coś prawdziwie, musi się zranić, skrzywdzić. Tylko ból, nieszczęście jest dla niej prawdziwe. Od reszty uczuć ucieka. Śmierć, opuszczenie, beznadzieja zdają się otaczać ją ze wszystkich stron. W obliczu innych, pozytywnych, ciepłych emocji staje się bezradna niczym nowonarodzone dziecię. Reese to typ osoby, która może zamordować własne dziecko, a potem spróbować zabić siebie. Choć mroczna, działająca trochę jak automat, uciekająca w ulotne bezpieczeństwo stymulowane kokainą. Reese wcale nie jest postacią negatywną, czy nawet tragiczną. Zdeformowana psychicznie, stara się jednak jakoś działać... i w porównaniu z innymi bohaterami radzi sobie całkiem nieźle.
Oto bowiem jej matka, niczym Wirginia Woolf walczyła całe życie z przemożną chęcią popełnienia samobójstwa i koniec końców walkę tę przegrała. Jej ojciec to dziwak, stary pijaczyna żyjący przeszłą sławą pisarską. Oboje nie mieli wiele czasu dla córki, która wybrała rolę męczennicy i outsidera i teraz po latach musi skonfrontować się sama ze sobą i ze swoimi demonami.
"Oby do wiosny" nie jest filmem przesadnie sentymentalny, co się mu chwali. Nie ma więc łzawego pogodzenia się, proces 'docierania się' pokazany jest w sposób bardziej naturalny. Nie ma tu przełomów, lecz jedynie niewielkie zmiany. Reese może nie jest już tak blada i w końcu nie przestraszy się faceta w łóżku kiedy nastanie ranek. Jej ojciec nie będzie już takim odludkiem, który za nic ma to, co się dzieje z jej córką. Lecz to wszystko. Mimo to film jest też mało odkrywczy. Kolejna filmowa psychoterapia na temat toksycznych relacji w rodzinie. Można obejrzeć, lecz jeśli pominiecie ten film, wiele nie stracicie.