A mnie się wydaje, że "poza" jest tu złym słowem. Wydaje mi się, że on był na zewnątrz tym, kogo oczekiwali od niego inni ludzie ( a przynajmniej mu się wydawało, ze takiego "jego" oczekują). Poza, to coś, co demonstrujemy, a ja sądzę, że on był tym, kogo wg niego oczekiwał jego ojciec i rodzina. pogubił się w tym wszystkim, ale to inna sprawa. Myślę, że moment spowiedzi nie był pierwszym momentem, kiedy cierpiał, i kiedy sobie uświadomił. On miał świadomość, ale myślę, że stosował wyparcie, a to co innego, niż nie zdawanie sobie sprawy. Wg mnie, w momencie spowiedzi, po prostu po raz pierwszy pozwolił sobie na słabość, na płacz, ale uczucia tkwiły(tłumione) w nim od dawna. Opowiedział głośno o tym, co go od dawna dręczyło... Więc myślę, że to nie poza zagłuszała jego sumienie, ale on sam odsuwał od siebie te myśli i wreszcie je do siebie dopuścił...a to nie jest łatwe doświadczenie, a to nie jest miłe doświadczenia. To coś w rodzaju konfrontacji... Na to trzeba czasu i odwagi. On dorósł...

Myślę, że masz rację korygując moją wypowiedź. Teraz spojrzałem na sprawę szerzej. Michael na pewno był dość wrażliwym człowiekiem, tylko tego nie okazywał, bo uważał to za mało "męskie", coś co nie przystoi osobie na jego pozycji. Wyrósł w takim domu, gdzie płacz mężczyzny był czymś niestosownym, a ściślej mówiąc zbytnie rozczulanie się nad sobą (scena z pierwszej części, gdy Fontaine rozkleił się, co zirytowało Vita). Jego życie nie ułożyło się tak jak to planował w młodości. Chciał być przecież zwykłym człowiekiem, który nie musi być zniewolony tymi wszystkimi mafijnymi intrygami. Na pewno to, że został donem było dla niego w pewnym sensie rozczarowaniem. Ale widzimy też, że od razu zaczął być bardzo władczy w stosunku do swoich podwładnych. Nie wykonywał w stosunku do najbliższych jakichś miłosiernych gestów już jako szef. Wręcz przeciwnie, stawał się coraz bardziej autorytarny i pyszny, jakby chciał zemścić się na swoim losie, który był dla niego nieoczekiwany. Jednocześnie czuł coraz większą pustkę i samotność, bo nawet najbliższa rodzina nie była w stanie wytrzymywać jego bezwzględnych zachowań. Wydaje mi się, że Michael chciał się zmienić na lepsze, ale blokowała go myśl o jego przeszłych zbrodniach w konsekwencji oddalając możliwość nawrócenia. On w swoich myślach wydał na siebie wyrok skazujący na wieczne potępienie. Ale te wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju. Co rusz pojawiały się sceny bratobójstwa. Myślę, że musiał być coraz bardziej znerwicowany. Scena spowiedzi jest przełomowa o tyle, że doszedł on do granicy beznadziejności. Zdał sobie sprawę ze swojej bezradności i bankructwa swoich dotychczasowych wysiłków. Dłużej już nie mógł być taki zatwardziały. Wszystko stało się już obojętne i przyznał się do swoich grzechów przed kapłanem. Te łzy które mu popłynęły są piękne, bo niezwykle szczere. Wzruszył się tym, że ktoś wysłuchał jego nikczemności w duchu miłości, której przez te wszystkie lata był pozbawiony...

Temat napisany niczym
Wiersz, który dumą
Autora przepełni pewnie,
Lecz duma ta na wieki
Pozostanie taka sama
Gdyż tematy tego typu
Piękne na zawsze zostana.