Hmm,od razu zaznaczę,że od "EoE" wolę serial,film uważając za zbyt efekciarski i nonszalancki w operowaniu pewną symboliką.Na pewno jednak nie uważam go za pozbawiony sensu.Tym bardziej nie uważam za takie "Dwóch sióstr",które są mniej surrealistyczne i zdatniejsze do uporządkowania pod względem wyznaczenia (teoretycznych) granic między jawą a halucynacją.Naprawdę wystarczy tylko uważnie oglądać i zwracać uwagę na szczegóły,to nie wyjaśni wszystkiego (są fragmenty np w śnie Su-mi,których znaczenia tylko możemy się domyślać,podobnie jak możemy się tylko zastanawiać czy matka sióstr r z e c z y w i ś c i e powiesiła się w szafie),ale rozjaśni sprawę.Na tyle,żeby zakończenie przestało wydawać się "losowe" a okazało kluczowe dla emocjonalnego impaktu filmu.
Zupełnie zdumiewa mnie natomiast zdanie o obrażaniu przez reżysera lub scenarzystę.Jak dla mnie zarówno "EoE",jak "Siostry" są przykładem pełnego zaufania twórców do inteligencji i wrażliwości widza.Mnie obrażają filmy, w których wszystko wykłada się łopatologicznie kawa na ławę i prowadzi odbiorcę za rekę żeby przypadkiem się nie zmęczył koniecznością wyjścia poza to,co literalnie mu się pokazuje.

Pokój!