Myślę, że niekoniecznie obowiązkowa. Dlatego że w przypadku Hłaski równie mocna co twórczość jest jego mit – wielu literaturofilów się na nim wychowywało. Z biografiami, w których nie maczają palców główne postaci, zawsze różnie bywa. Mogą być przekłamane, przegadane albo przesłodzone. A już w przypadku takiego gościa jak Hłasko w ogóle trudno zrobić coś takiego, gdyż on, zresztą sam się z tym nie krył, konfabulował, że tak powiem, nałogowo. Po latach już nie da się ocenić, co siedziało w głowie samego pisarza i co o nim było prawdą. Dlatego wolę zostać przy micie, na którym zbudowano choćby wspaniały film "Idol", albo po raz kolejny sięgnąć do "Pięknych dwudziestoletnich".