Na początek kilka słów o rdzeniu filmu Oppenheimer. Film o odkupieniu, rozgrzeszeniu, wyrzutach sumienia, wytłumaczeniu mechanizmów i decyzji podejmowanych w warunkach nacisków politycznych, wojen narodów i wojen ludzkich ego. Gdzieś pod skórą czułem, że jest to próba rozgrzeszenia Amerykanów z podjęcia decyzji o wynalezieniu a później o użyciu bomby. USA wciąż muszę się z czegoś filmowo rozgrzeszać. Mieliśmy czas filmów o niewolnictwie, następnie filmy o rdzennych amerykanach i ich grabieniu i mordowaniu, po 11 września wysyp filmów o wojnie w Iraku i Afganistanie, teraz w dobie globalnego zagrożenia użycia arsenału nuklearnego mamy Oppenheimera.
Filmowo zrealizowany na najwyższym poziomie. Świetne zdjęcia, montaż, muzyka – jest efekciarsko ale ze smakiem. Świetnie mi się oglądało, nie nudziłem się, nie męczyłem. Aktorsko odegrany bardzo dobrze. Cóż więcej można powiedzieć o stronie technicznej? Dopracowany do perfekcji i mocno trzymający narzuconą sobie konwencję.
Jak dla mnie jest to jednak taki rodzaj kina, który niewiele poza skupieniem uwagi wymaga od widza. Nie potrzebujemy do jego zrozumienia czy przeżywania emocjonalnego własnego bagażu doświadczeń. Film biograficzny, historyczny, z mocnymi odniesieniami do ówczesnej sytuacji geopolitycznej, nie gra na moich ulubionych nutach. Nie wzruszałem się, nie złościłem, nie cieszyłem, nie musiałem sięgać do swoich wspomnień czy przeżyć głębszych. Po prostu dostałem dobrze zrealizowaną historię, którą już wcześniej dość dobrze poznałem interesując się historią nowożytną naszej cywilizacji. Od kina jednak oczekuję już czegoś więcej. Z większymi emocjami czekam na filmy, które są zrealizowane z mniejszym rozmachem a jednak celują gdzieś głębiej w nuty grające emocją, duszą, nostalgią.
Dobry film. Myślę, że to idealnie odzwierciedla to, czym jest Oppenheimer.