Przez jakiś czas podczas oglądania zastanawiałam się jak ta cała historia się skończy. Aż w pewnym momencie pomyślałam sobie,że 50/50 to w końcu równe szanse i zaczęłam zastanawiac się jakie jest moje podejście i po której stronie jestem. Naprawdę ten film jest świetnym sprawdzianem na to,czy jest się optymistą czy pesymistą.

Poza tym historia jest przedstawiona w tak prawdziwy sposób,że autentycznie zaczęłam się martwić o tego chłopaka i kibicowałam mu do samego końca,żeby dał sobie radę. A Adam reaguje na to wszystko bardzo prawdziwie jest w nim dystans,jest wiara,jest załamanie,jest nadzieja.

Gra aktorska jest na bardzo wysokim poziomie. Zarówno Joseph jak i Seth udźwignęli ten film. Nie rozumiem czemu tak dużo osób twierdzi,że Seth znów zagrał debila,nie zgadzam się z tym. Rogen zagrał świetnie,a wykreowana przez niego postać okazała się rewelacyjnym przyjacielem. Wydaję mi się,że dzięki Kylowi (Seth) Adam się nie załamał,Kyle traktował go normalnie,nie patrzył na niego jak na chora osobę,tylko żartował,pił piwo, jarał jointy i po prostu był i wspierał Adama.
Film jest bardzo poruszający. Nie jest przede wszystkim ckliwy i świetnie wyszedł reżyserowi zabieg pomieszania komedii z dramatem,przez to historia wydaję się bardzo autentyczna. Historia Adama d końca trzyma w niepewności,bo wszystko jest pokazane w sposób neutralny i nie przechylający szali na którąś ze stron,to widz sam sobie podświadomie dopowiada koniec filmu. Ja nie napiszę,które 50% obstawiłam,ale radzę sobie podczas seansu zrobić taki sprawdzian swojego podejścia do życia...podobno optymiści mają łatwiej:)