wiesz, film ma prawie 70 lat. To raz. Dwa - my wszystko widzimy przez pryzmat Kuby. A on nie jest zbyt wiarygodnym narratorem. To nie jest tak, że nie ma dla niego nadziei - być może faktycznie jego znajomi chcą mu pomóc, na pewno chce Krystyna - ale on jej dla siebie nie widzi. I właściwie, kiedy postanowił jednak iść do baru, podjął decyzję, że to koniec i nie przestanie - dlatego ten monolog Fijewskiego. To jest coś, co Kuba wie i w co wierzy - nie dlatego, że nie da się mu pomóc, ale dlatego, że on nie widzi innego wyjścia. Ostatecznie, życie bez perspektyw przeraża go chyba bardziej niż nałóg. Tak, Has zrobił coś na kształt greckiej tragedii - od pierwszych scen jest jasne, jak to się skończy. Ale nie dlatego, że nie da się uciec od alkoholu, tylko bo bohater jest uwikłany w takie okoliczności, że on nie może. Albo nawet nie do końca chce.