Ale ten wstęp. I to zakończenie. Nikt chyba nie wątpi, że mamy tu do czynienia z dziełem ponadczasowym, godnym conajmniej dobrej ustnej matury z polskiego. Film zaczyna się ezoteryczno-kosmiczno-mistyczne-metafizyczno-Vegowo, nie można zarzucić braku głębi!!!! Czy ktoś się spodziewał widzieć kosmos? Kosmos w filmie Pana Patryka? A to zakończenie?... poezja. Wryło mnie w fotel, jak się okazało, że ten ojciec co jest jak ojciec, rozmawia z tym bratem co jest jak ten brat i... buty... pierścień... nawet ich słowa... właśnie dzięki takim subtelnym, nieoczywistym nawiązaniom filmy nabierają głębi!!! Co było po środku się nie liczy. Więc jeśli ktoś powie, że film jest płytki niech się dwa razy zastanowi, bo nie jest... Prawda?