Młody Goichi przybywa z domu swego dobrego ojca do pogrążającego się z żądzach i materializmie
świata powojennego Kyoto. Obserwuje jak jego mistrz gubi buddyjską drogę, matka zdradza ojca,
klasztor kupczy duchowością i oddaje się na służbę turystom. Jest tu obcy - jąkała, wierny świętym
prawom serca i wiary. I podobnie jak Medea zabiera temu światu to, co mu osobiście najdroższe -
podkłada ogień pod Świątynię Złotego Pawilonu, starą świątynię zen z XIV wieku, która dla jego
ukochanego ojca była cudem czystego piękna. Mishima w swoim opowiadaniu nawiązuje do
autentycznego wydarzenia z 1950 r. - uznany za chorego psychicznie (?) mnich faktycznie podpalił
wtedy świątynię. Może nie jest przypadkiem, że w filmie Ichikawy mnich Goichi nazywa się
Mizoguchi, tak jak zmarły dwa lata wcześniej geniusz japońskiego filmu, do końca niepogodzony ze
światem karlejącego ducha...