Najnowszy obraz Toma Tykwera Pachnidło jest dziełem, które można rozpatrywać na wielu płaszczyznach. Oczywista jest mnogość korelacji występujących pomiędzy filmem, a literackim pierwowzorem Patricka Süskinda, rozpatrzenie wszelkich analogii byłoby problem nader interesującym. Jednakże dla mnie ? widza/czytelnika ? najistotniejszym elementem, w całej tej wielowątkowej strukturze, jest postać głównego bohatera ? człowieka bez właściwości.
Jan Baptysta Grenouille to jednostka funkcjonująca poza zastaną kulturą, jego nieprzynależność do społeczeństwa uwarunkowana jest w pewien sposób genetycznie. Jako niemowlę zostaje porzucony przez matkę, następnie wykluczony z grupy rówieśniczej staje się wyalienowanym dziwakiem, hermetycznie zamkniętym w swym świecie. Ten świat sprowadza się do królestwa zapachów i emocjonalnego eremitorium ? Grenouille zresztą udaje się w odosobnienie ? powraca do bliskiego mu ?stanu natury?, chroni się przed cywilizacją, która go odrzuciła (mogą pobrzmiewać w tym miejscu pisma Rousseau). Pobyt bohatera w jaskini to nic innego jak próba doświadczenia własnej podmiotowości, dotąd życie Jana Baptysty Grenouille?a zawieszone było gdzieś między istnieniem a nieistnieniem ? jak powiada Emil Cioran: Nasze miejsce jest gdzieś pomiędzy bytem a niebytem, pomiędzy dwiema fikcjami. Właśnie owa fikcyjność egzystencji, którą nieustannie odczuwa główny bohater, zmusza go do podjęcia szalonej próby stworzenia ?zapachu absolutnego?. Ostatecznie błędne okazuje się przeświadczenie Grenouille?a, iż zyskując nadludzką woń odzyska on własne ?ja?, a wraz z nim utracone człowieczeństwo.
Patrick Süskind prezentuje nam swego bohatera jako człowieka zezwierzęconego, tymczasem Tykwer czyni z Jana Baptysty Grenouille?a postać nieco tragiczną, zniewoloną swoją idée fix. Reżyser pokazuje, że działania głównego bohatera uwarunkowane są nie tylko przez pierwotne popędy, ale należy dostrzegać w nich niepohamowaną próbę poszukiwania miłości.