Bardzo ciekawy film o pewnej rodzinie, którą dotyka tragedia - na zawsze tracą ojca i męża. Conor po udarze nie jest już tym samym człowiekiem i praktycznie już nigdy nie będzie. To jak radzi sobie z sytuacją bohaterka - starając się zachować normalność, równowagę i trzymać w ryzach cały dom i wychowanie dzieci - jest imponujące. Problemy dorastającego syna i walka o uwagę młodszej córki, dają o sobie znać. Na domiar wszystkiego do ich domu przyjeżdża amerykański naukowiec Ted, który bada niespotykany medyczny przypadek Conora. Ale żeby nie było łatwo, każdemu jest ciężko i każdy ma swoje potrzeby. Vanetia potrzebuje wsparcia, odciążenia...do tego potrzebuje czuć się jak kobieta, żona i kochanka, a Conor nie jest już w stanie jej tego dać. Potrzeby dzieci są również coraz bardziej widoczne - potrzeba posiadania ojca, jego akceptacji, rady, ochrony. Potrzeba Conora żeby wrócić do swojej rodzinnej społeczności, do codziennego funkcjonowania niezależnie od swoich nowych ułomności. No i potrzeby Teda, która na dwa miesiące staje się stopniowo członkiem rodziny i substytutem ojca - co przez fakt na jego ogromną samotność, zaczyna mu odpowiadać.
I te wszystkie umotywowane uczucia, które rodzą się między 5 ludzi, sprawiają, że ogląda się naprawdę z zaciekawieniem. Można wyzbyć się zbędnych ocen, przez chwilę zastanowić się ,,co bym zrobił/a na miejscu tego bohatera", można zadać sobie wiele pytań dotyczących wartości, miłości i odpowiedzialności za siebie i innych. Lubię takie kino, a jeśli do tego jest dobre, to już nawet BARDZO LUBIĘ :)
Polecam

A koniec filmu jest w punkt, bardzo podoba mi się taka końcówka, samo życie.