Może wydać się komuś dziwne, że ktoś kto wysokie oceny daje głównie filmom ambitniejszym, zachwyca się "jakimś badziewnym filmem dla dzieci, z wygenerowanymi komputerowo pingwinami". Ja jednak otwarcie i bez wstydu przyznam się, że ten film bardzo mnie się podobał. Po pierwsze były momenty, kiedy mnie rozśmieszył, po drugie przyjemnie się go ogląda, a po trzecie i najważniejsze, oceniam go także przez pryzmat ukrytego, gdzieś tam w środku dziecka. Ostatnimi czasy bardzo zwątpiłem w popkulturę, współczesne kino i muzykę. Uważam, że żyjemy w czasach tandety i kiczu. Cieszę się jednak, że istnieją jeszcze filmy, adresowane głównie dla młodszych, które niosą ze sobą wartościowe przesłanie. Cieszy mnie to, że film dla dzieci może nieść więcej mądrości niż niejeden żałosny film adresowany do widzów dojrzałych.

Tak, ten film przywrócił mi wiarę... wiarę w to, że moje dzieci będą w przyszłości mogły pójść do kina, a ja nie będę musiał się obawiać, że na ekranie, zamiast obrazu, który skłoni ich do refleksji, który pokaże co jest w życiu ważne, (nie robiąc tego przy tym w tak oczywisty i dosłowny, że aż nudny sposób), zobaczą tandetny film, w którym pomiędzy kilkoma efektownymi wybuchami, pojawi się kilka drętwych lub wulgarnych żartów(co jest dziś dość często spotykane w kinie, nawet tym dla najmłodszych). Dziękuję Markowi Watersowi, że mogłem odzyskać tą wiarę. 8/10