...podejrzewam ingerencję dużej ilości zbuntowanych uczniów szkół średnich, którzy, nie mogąc wyżyć się i zrewanżować
za ten upokarzający przymus czytania "Pana Tadeusza", swój bunt wyrażają w komentarzach i ocenach filmu na
podstawie lektury. Sama nigdy nie lubiłam i nie polubię dzieł Mickiewicza (nie to, że jestem nieoczytanym ignorantem -
wolę raczej Sienkiewicza, lub Prusa z tych "szkolnych" pisarzy, bo Mickiewicz mnie zwyczajnie męczył), "Pana Tadeusza"
nie udało mi się przeczytać, a filmu obejrzeć przed maturą (dzięki Bogu na mojej się z nim nie spotkałam), ale
obejrzałam ekranizację po maturze z własnej woli i film był całkiem dobrze zrobiony. Nawet jeżeli tematyka jest dość
nieciekawa, do tego nie przepadam za Lindą, a mózg bolał od słuchania "rymowanek" przez bite dwie godziny, to potrafię
docenić kunszt filmowców, atmosferę, stroje, muzykę...
Podejrzewam, że wierszowane dialogi i tak zawsze brzmiałyby sztucznie, choćby i najlepsi w świecie aktorzy musieli je
wygłaszać, więc tej akurat sztuczności nie składam na krab braku talentu filmowców. Męczące były te przemowy i nieraz
zbyt szybko wygłaszane tak, że ktoś, kto nie przebrnął przez książkę i na dodatek nie jest biegły w nieco niedzisiejszym
narzeczu może pewnych rzeczy nie pojąć, nie usłyszeć, a mózg się po prostu sam wyłącza, gdy uszy słyszą te koszmarne trajkotanie, choćby
Telimeny przy stole. Ta jej opowieść była miernie wygłoszona - zdecydowanie zbyt szybko wyklepana i z przesadną emfazą, która
graniczyła ze sztucznością. Poza tym nie mam wielkich zastrzeżeń do ekranizacji, którą przygotowano pieczołowicie i z klasą.