Czasem ma się ochotę na jakiś nieskomplikowany, a przy tym uroczy film. I "Pan od muzyki" kłania się jako idealna pozycja na spędzenie miło wieczoru, najlepiej z jakimś damskim towarzystwem (u mnie - brat ;f ). Obraz Barratiera to niezwykle przyjemna historia, opowiadająca o dzieciństwie, zgubnych skutkach wpajania zasady "action - reaction" (to zdanie bardzo często pojawia się w filmie), a także o tym, że muzyka łagodzi obyczaje. Co prawda robi to w dosyć naiwny i przewidywalny sposób, ale nie odbiera to wiele filmowi, gdyż ogląda się to bez chwili znużenia. Największym atutem są tak naprawdę chłopcy grający rolę wychowanków. Nie są irytujący, tak jak to często zdarza się w innych produkcjach, gdzie występują dzieci. Wzbudzają sympatię, są zabawni i zdecydowanie podbijają wartość "Les Choristes". Mój ulubieniec - Boniface :) Zresztą do ich roli zatrudniono prawdziwy francuski chór chłopięcy, który też zaśpiewał wszystkie utwory w filmie (swoją drogą bardzo dobre). To też wyjaśnia czemu dzieciaki w filmie, mimo tego, że są kompletnymi amatorami, brzmią krystalicznie czysto ;) Dorosła część obsady również spisała się bez zarzutu, szczególnie Gérard Jugnot grający głównego bohatera, który ma niezwykle pocieszny wyraz twarzy :P Skoro już jesteśmy przy postaciach to irytować może trochę lekka schematyczność, jakiej zostali poddani - dobry i wyrozumiały nowy wychowawca, zły dyrektor, dzieci, które tylko pozornie są łobuzami. Słowa uznania należą się również bardzo dobrej scenografii oraz zdjęciom Dominique'a Gentile'a. Brak tu świetnego scenariusza czy oszałamiających kreacji aktorskich, ale mimo to "Pan od muzyki" wciąga swym klimatem i humorem rodem z filmów Giuseppe Tornatore. Banalne to i schematyczne, ale mimo to zdecydowanie warto obejrzeć. 7/10