Nie ukrywam, że prosta konwencja serii Paranormal Activity podoba mi się, podobnie zresztą jak azjatyckie kino grozy, którego jestem wielkim fanem. Nie mogło być więc inaczej, Tokyo Night musiało mi przypaść do gustu. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że ten film straszy bardzo prostymi sposobami (podobnie jak cała seria PA), ale co z tego, skoro to całkiem dobrze się sprawdza. Moim zdaniem ta odsłona jest zbliżona poziomem do amerykańskiej jedynki, ale raczej przewyższa pozostałe części. Kilka naprawdę fajnych momentów (np. główna bohaterka, która mając złamane nogi wstaje w środku nocy i przechodzi jak gdyby nigdy nic do pokoju brata) i przede wszystkim napięcie narastające z minuty na minutę, by nasilić się w jakże emocjonującym zakończeniu filmu. Ale żeby nie było tak różowo, o ile w końcówce wydarzenia dziejące się w domu mogą faktycznie przerazić, o tyle sama kostnica to już moim zdaniem scena przesadzona i właśnie ją najchętniej wyrzuciłbym z filmu. Jest też kilka scen, w których bohaterzy przejawiają swoje dziwaczne zachowania (jak chociażby Koichi, który budząc się w nocy po usłyszeniu wrzasków siostry biegnie by jej pomóc, ale wcześniej nie zapominając oczywiście o wzięciu kamery...) Tak czy siak, podobało mi się Tokyo Night, ale jeśli nie lubicie konwencji amerykańskich odsłon PA, to nie macie co szukać w tej części bowiem nie różni się od nich znacznie. Moja ocena: 7/10.