Mimo, iż umieszczanie podtekstów niezauważalnych na pierwszy rzut oka w swoich filmach to
długoletnia tradycja tego reżysera, to w żadnym z jego filmów nie ma aż takiej ich ilości. Nie chcę
wam ich wszystkich wymieniać, ponieważ odkrycie ich samemu sprawia wiele radochy. Sama
postać Alexa została utworzona w sposób wydawałoby się, że niemożliwy. Chłopak jest z
powodu swojej homoseksualności (sic!) w świecie zagubiony. Jej powód to prawie całkowity
brak ojca - we wczesnym dzieciństwie zaburzone zostały jego relacje z mężczyznami. Dlatego
facet proponujący Alexowi przejażdżkę pociągiem tak przyciągnął chłopaka do siebie - stanowił
on przez krótką jak życie motyla chwilę męskiego przewodnika po życiu, a nastolatek jest
całkowicie aseksualny w stosunku do płci przeciwnej - nie jest zainteresowany seksem (obie
sytuacje - z Jennifer i dziewczyną w Paranoid), a nawet zwykłymi kontaktami z kobietami - jak w
przypadku odmówienia wyjścia do kina. Jego zagubienie w społeczeństwie symbolizuje - oprócz
motywów zauważalnych przez każdego debila - również nieułożenie alibi przed detektywem,
koleżankami i matką. Wisienką na torcie było zajęcie miejsca kierowcy w samochodzie stróża.
Choć nastolatek bardzo chciałby kierować swoim życiem, ale nie jest to jego świat, tak samo
jak samochód nie był jego. Spanikowany ucieka z samochodu. Możemy także domyślać się, że
tak zakończy się jego życie - ucieczką, samobójstwem.
Pozdrawia i życzy miłego dnia doktor habilitowany socjologii.