Strach ma wielkie oczy… i różne oblicza. Widzów straszy się na różne sposoby – albo przez bezwzględne potwory i równie bezkompromisowych psychopatów z sekatorem w rękach i żarliwym ognikiem chaosu w oczach, albo poprzez makabrę i tortury, sprawiające, że farbowana na czerwono woda wywołuje u odbiorców odruch wymiotny. Jednak są też dzieła, które wzbudzają grozę w nieco subtelniejszy sposób, nie pokazując od razu wszystkiego, pozwalając naszej wyobraźni działać i odwalać rolę naturalnego „straszyciela”. Taki był właśnie Blair Witch Projekt z 1999 roku i taki jest teraz Paranormal Activity. O ile film o poszukiwaniach wiedźmy był pierwszym takim obrazem w historii i wzbudzał ogromne emocje (nie powiem jednak, żebym szczególnie bał się podczas seansu – jestem po prostu pod wrażeniem pomysłu i mam wielki szacunek do twórców BWP), o tyle produkcja o duchach podąża już nieco przetartym szlakiem „pseudo-autentycznych” obrazów, mających za to swój amatorski urok. W obu przypadkach jest natomiast jedno – budowanie napięcia za pomocą suspensu. Aż do ostatnich scen nie widzimy ani krwi, ani demonicznych maszkar, mających ochotę na ludzkie flaczki – klimat budują dźwięki, cienie, praca kamery i fenomenalne, często debiutanckie aktorstwo. Niektórzy narzekają na przereklamowaną formę i naciąganie opinie krytyków wychwalających twór Orena Peli. Ale co oni tam wiedzą. W ducha trzeba uwierzyć…
-----------------------
więcej na: http://cinemacabra.blog.onet.pl/160-Paranormal-Activity,2,ID394974894,n