Nowa część Paku Jurajskiego właśnie ukazała się w kinach. Idąc na niego miałem nadzieje, że zobaczę fajny film i ciekawe efekty specjalne. Niestey trochę się pomyliłem, przynajmniej jeżeli chodzi o tą pierwszą część.
W całym filmie od razu widać brak ręki Spilberga. Akcja rozgrywa się momentalnie i czasami trudno było sie połapać, gdzie jest jakieś wprowadzenie.
Najbardziej jednak zawiodłem się na ulubionym bohaterze poprzednich Parków, a mianowicie T-Rexie. To co zrobił z nim reżyser jest po prostu niewybaczalne. Jednak nie będę zdradzał szczegółów.
Jedno mogę o filmie powiedzieć - trzyma w napięciu. I w zasadzie to tyle. Film bazuje tylko i wyłącznie na efektach specjalnych i na jednym aktorze (Sam Neill). Aktor bardzo dużo wnosi do trzeciej części, jednak nie ratuje jej od klęski.
Kiedy film się skończył, pomyślałem, że coś za krótki. I faktycznie. Film trwa nie całe 95 min!!!! Dla mnie jest to stanowczo za mało. Brakowało zbytnio czasu na rozwinięcie ostatniej akcji. Człowiek sądzi, że coś się zacznie w niej dziać, a tu nagle - happy end.
Ostatnia scena jest po prostu do kitu.
Podsumowując, kolejna część sequelu jest, przynajmniej dla mnie, niewypałem. Reżyser kierował się chyba tylko nazwą filmu. I trochę na tym zyskał. Jeżeli chodzi o efekty specjalne, to są bez zarzutu, jednak to jest jedyna pozytywna cecha tego filmu.
Ogólnej oceny nie zdołał ocalić nawet aktor z pierwszej części, który zagrał bardzo dobrze, ale to nie wszystko.
Więc jeśli ktoś chce zobaczyć film dla efektów i taki, który nie pozostawi nic po wyjściu z kina, żadnych refleksji, to polecam. Natomiast Ci, którzy oczekują od filmów czegoś więcej niż smych efektów, to lepiej niech zostaną w domu.