Arcydzieło to za dużo powiedziane, ale… Film ma w sobie to coś. Jest niezwykły. Magiczny. Po dwóch godzinach wyszłam nim ogromnie zafascynowana. Jednak wkrótce baśniowa atmosfera ustąpiła miejsca scpetyzmowi. Pojawiło się wiele pytań, które nie dają mi spokoju.

Po pierwsze (to, co poruszono już na wielu wątkach): kiedy właściwie Parnassus oszukał Diabła?
Po drugie: co miała znaczyć zmiana wyglądu bohatera? (ja rozumiem, że zmarł aktor, ale co wnosi to do filmu?)
Po trzecie: dziwie mnie dlaczego Dr Parnassus nie wpadł wcześniej na pomysł zmiany przekazu swoich magicznych zdolności.
Po czwarte: czy ten Karzełek też był nieśmiertelny?

Ostatecznie uznałam jednak, że takie niedomówienia dobrze wpłynęły na ten film, gdyż dały powód do wielu rozmów i dyskusji.
„Parnassusa” polecam wszystkim. Radzę jednak wybrać się na niego do małego, klimatycznego kina w towarzystwie najlepszego przyjaciela, a po seansie udać się na filiżankę aromatycznej herbaty do przytulnej herbaciarni, aby omówić dręczące nas kwestie. Bo przecież wizyta w kinie to nie tylko film, ale też cała otoczka z tym związana: odpowiednie towarzystwo, wprowadzanie się w klimat i utrzymanie atmosfery filmu po seansie.