Film obejrzałem dopiero wczoraj, wcześniej, po mylącym trailerze i wypowiedziach ludzi uznawałem go za baśń, zlepek motywów z głowy Terry'ego i pokaz efektów specjalnych. To tylko pokazuje, jak wielu ludzi nie dostrzegło w tym filmie tego, co najważniejsze.

Pora wytłumaczyć, skąd ta wysoka ocena. Głównym powodem jest mnogość interpretacji. Ten film jest jak poezja najwyższych lotów, można postaci i motywy odczytywać na tak wiele sposobów, że myślę, iż można by na podstawie tego obrazu zrobić solidne opracowanie.

Już samo pytanie, kim jest Parnassus nastręcza nam pewne trudności. Zwykłym człowiekiem z niezwykłymi zdolnościami, którego sam diabeł wybrał sobie na towarzysza zabaw? Symbolem artysty, który poprzez swoje dzieła oddziałowuje na odbiorców i dokonuje ich "oświecenia" bądź też ponosi porażkę na skutek brakującej u nich duchowości i potrzeby obcowania z kulturą wyższą? Alter ego reżysera, który w swoim imaginarium (filmie) moze tworzyć nieograniczone niczym obrazy i bawić się nimi z widzem? Alkoholikiem, w którego wyobraźni dzieje sie cała historia? A moze samym Bogiem, toczącym odwieczną walkę o dusze ludzi z Szatanem, ukazanym w nietuzinkowy sposób? a moze wszystkim po trochu? Niedoskonałym artystą z jego słabościami, mogącym poprzez swoje zdolności "zbawiać" ludzi, będąc tym samym czymś w rodzaju Boga?

Sama gra dwóch panów (genialne kreacje Waitsa i Plummera, notabene) też jest alegorią. Zwykła walka dobra ze złem? Czy może poruszona kwestia nałogu i jego wpływ na wyobcowanie z rodziny i społeczeństwa? Bitwa pomiędzy kulturą niską, masową (Szatan) i sztuką (doktor)? Nie bez znaczenia jest tu owo "snucie opowiesci" - świat trwa, dopóki są historie, a co sie stanie gdy historie zostaną zastąpione przez gry komputerowe i głupie filmy? Czy ukazanie kwestii, ze życie to nieskończony ciąg wyborów? Albo wręcz ludzka egzystencja to błędne koło, a wszystko, co juz przeżyliśmy się kiedys powtórzy (motyw z kultury wschodu).

Wreszcie postać Tony'ego - kłamcy. Zmienia twarze, by stawać się takim, jakim pragna go oglądać ludzie (najgłupsze tłumaczenie, to fakt śmierci Ledgera - NIE, Tony od początku miał zmieniać oblicza, tylko zamiast 3 aktorów, miał być Ledger w 3 różnych charakteryzacjach). Może to on był tak naprawdę symbolem zła, skoro kłamstwem zbierał dusze i czynił to lepiej od samego diabła. Bywa odczytywany również jako odpowiednik współczesnego polityka - kłamcy, obłudnika, który zmienia poglądy (twarze), jak rękawiczki, a zdemaskowanie go budzi nieprzychylność tłumu. Tony Liar - Tony Blair - jest podobieństwo? zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę ukazywane w filmie gazety i plakaty jako żywo przypominające przedwyborcze obrazki naszych "mężów stanu". A może to tak naprawdę on i Anton stanowia odzwierciedlenie idei Boga i Szatana - obaj walczą o dusze, by pomóc Parnassusowi, są dla siebie nawzajem antytezami, Anton jest lepszym Bogiem od Boga (doktora), a Tony gorszym Szatanem od Szatana (Nicka). Do tego cała masa nawiązań, którymi wręcz ocieka ta postać - kainowe piętno, "dobrymi chęciami...", "kłamać jak z nut" (fujarka).

No i ogrom odniesień do kultury: Faust, Mistrz i Małgorzata, Alicja Po Drugiej Stronie Lustra (nie, to nie jest ksiażka dla dzieci).

Plastyczność obrazu i prawdziwy kunszt reżysera, który sprawił, że obrazem w tym filmie sie delektuje, a całość ma niepowtarzalny klimat.

Rozpisałem sie, ale to tylko świadczy o tym, jak wiele można powiedzieć o tej opowieści.

"Parnassus" jest jak poezja najwyższych lotów, daje wiele do myślenia, pozwala interpretować motywy i zdarzenia na setki sposobów - dlatego uważam ten film za arcydzieło.