Gilliam wybitnym twórcą jest i co do tego nie mam wątpliwości. Wątpliwości pojawiają się przy jego najnowszym dziele, które momentami ociera się o geniusz i urzeka specyficznymi wizjami, miejscami niestety zabrakło magii. Spodziewałem się typowej dla Gilliama mieszanki mroku, brudu, szczypty kiczu i tandety, dostałem to, ale dostałem również cukierkowe komputerowe efekty, które przynajmniej dla mnie niszczyły klimat. W Imaginarium doktora P. mamy trochę komedii, trochę dramatu i typowe dla tego reżysera zderzenie wyobraźni z brutalną rzeczywistością. Warto zwrócić uwagę na elementy komediowe filmu, jako żywe przypominające kultową grupę Monty Pythona (piosenka zachęcająca do wstąpienia w szeregi policji - geniusz!!). Aktorzy grający w filmie stanęli na wysokości zadania i prezentują się bardzo dobrze, szczególnie (ku mojemu zdziwieniu) młody Andrew Garfield, swoją drogą czy to moja imaginacja, czy on jest podobny do Michaela Palina? Historię opowiedzianą w filmie odbieram jako przewrotny moralitet, ostrzeżenie przed pokusami i łatwymi drogami. Dlaczego przewrotny? Tutaj wkracza postać grana przez Toma Waitsa, diabeł we własnej osobie a zarazem chyba najbardziej pozytywna postać całej opowieści, no bo kto widział diabła spieszącego na ratunek zagubionej duszy? Werdykt = 7/10 film dobry, świetna zabawa dla ludzi lubiących popuścić wodze wyobraźni, jednak nie zachwyca jak np. Fisher King, zabrakło tej magii.
P.S. żeby wsadzić kij w mrowisko :) Batman- sratman, Ledger - sredger (dobry aktor ale nic więcej, nie wiem czym się ludzie podniecacie)