Ten film jest jak cyrkowy wóz Parnassusa. Błyszczący, mieniący się kolorami, tandetny, trochę rozpadający się na części, ale kryjący w sobie nieograniczone magiczne możliwości, których zasmakowania łatwo się nie zapomina.

Rozbuchana wyobraźnia Terry'ego Gilliama dostała pary jak nigdy dotąd i rozpędziła się tak, że nie nadążała za nią nawet fabuła filmu. Na szczęście obraz jest tak imponujący wizualnie, a do tego świetnie zagrany, że rekompensuje to wszelkie niedociągnięcia, dziurki i przetarcia narracyjne. Parę razy można zbierać szczękę z podłogi, gdy widzimy jak na ekranie ożywają animowane filmiki Monty Pythona (kapitalna scena z tańczącymi policjantami). Lily Cole zjawiskowa, chłopaki jak jeden piękni i uwodzicielscy, Waits i Plummer pokazują klasę - i tak to wiruje jak w kolorowej karuzeli lunaparku, a my mamy uciechy po pachy.

W sumie jest to piękna historia o sile wyobraźni i opowieści, radości życia i sile marzeń. W zwierciadle Gilliama wszystko pięknieje - nawet Zły jest bardziej rubaszny i sympatyczny niż groźny. I pomimo tego, że w filmie nie ma oczywistego happy endu ("nie możemy tego zagwarantować") po wyjściu z kina świat się do nas uśmiecha.