Siłą filmu Gibsona jest przede wszystkim to, że nie stworzył obrazu tylko i wyłącznie religijnego. Stworzył dzieło, które można odczytywać na dwóch płaszczyznach; religijnej i, że tak powiem - "świeckiej".

Dla osób wierzących "Pasja" jest odwzorowaniem męki ich Zbawiciela. Może stać się powodem umocnienia wiary i może być pomocna w czasie zadumy i zastanowienia nad sobą.

Ale jeżeli ktoś nie Wierzy to odnajdzie w tej historii życia Jezusa Chrystusa opowieść o czymś innym - o tym jak bardzo okrutni potrafili być ludzie. Jak wielkie pokłady złości, nienawiści i sadyzmu potrafią się kryć w takich istotach jak my.


Stosunkowo mało potrafię zarzucić temu "filmowi życia" Gibsona. Na pewno po projekcji pozostawia dziwne uczucie - zastanowienia, refleksji. Szokuje, a tym samym przenika do głębi, celnie trafiając w naszą sferę duchową, sferę moralną i wartości. Skłania do dokonania subtelnej analizy; albo siebie, albo świata dookoła. Jak kto woli.

Odbiegając jednak trochę od samej treści filmu i jego głównego tematu warto zwrócić uwagę na to, że Mel Gibson okazał się bardzo ciekawym reżyserem. Jego zwolnienia niektórych scen były bardzo trafne, a przy tym piękne operatorsko. Szczególne wrażenie robią szybko zmontowane na trailerach.

Jedna z końcowych scen; moment spadania kropli jest niesamowity i bardzo pomysłowy.

Na uwagę zasługują retrospekcje, a szczególnie moment przechodzenia z "czasu teraźniejszego" w przeszłość: te obrazy w jakiś sposób zawsze się łączą - są podobne kadrowo; gdy jedna scena kończy się zbliżeniem na twarz to i tak zaczyna się retrospekcja.
Szczególne wrażenie zrobiła na mnie scena podbiegania Maryi do Jezusa w czasie Drogi Krzyżowej, z przebitką na jego upadek w dzieciństwie. Oprócz tego, ze wywołuje potężne emocje, to jest jedna z wielu, które pokazują Jezusa jako człowieka.

To również jest siła "Pasji". W porównaniu z innymi filmami o tej tematyce, Gibson nie nadał Chrystusowi cech wyłącznie boskich - bohater "The Passion" odczuwa ból, strach, gorycz, zwątpienie. Ale nie tylko - w dzieciństwie widzimy jak przeżywał również radość z dobrze wykonanej pracy, a scena w której chlapie matkę wodą pokazuje, że umiał również żartować i śmiać się. Nie był tylko Bogiem. Był człowiekiem.

Ten fakt, a także duża dawka emocji zawarta w całej "Pasji" pozwala nam nabrać emocjonalnego stosunku do przebiegu Męki Pańskiej. Stajemy się mimowolnymi widzami i mniej lub bardziej świadomie zaczynamy przeżywać to wszystko, co zostaje nam pokazane na ekranie. Na tym polega siła filmu. Dobrego filmu.

Sama postać Szatana zasługuje na osobny akapit. Jego charakterystyka i aparycja są genialne, przekonujące, trafiające do wyobraźni. Również umieszczenie go w poszczególnych scenach i czasem zwalnianie jego kroków dają efekt piorunujący. Temu bohaterowi i wyobrażeniom Gibbona na jego temat nie można nic zarzucić. Że tak powiem… Szatan był boski 

Czy jest coś, co mi się nie podobało w „Pasji”? Tak, ale sama nie jestem pewna czy ma to tak duże znaczenie i czy naprawdę jest to tak uderzająco błędna w tym filmie. Mianowicie pierwsza scena: księżyc w pełni i patetyzm z tym związany. Bardzo mała dawka patetyzmu jak na 2,5 godzinny film, bo w pozostałych scenach reżyser daleko był od wzniosłości niepotrzebnej (podkreślam: niepotrzebnej, a nie wzniosłości w ogóle), daleko był od tkliwości i melodramatyzmu, nawet pokazując Matkę Jezusa. To sztuka tak wyważyć emocje. I jednocześnie sprawić, że film będzie potężną dawką silnych przeżyć.

Jeśli chodzi o chwyty reżyserskie, to na uwagę zasługują również wszystkie subiekty Jezusa: kamera do góry nogami, przekrzywiona, chwiejąca się. Nadaje obrazowi autentyczności.

Oprócz drastyczności (drastyczności, a nie brutalności – jest różnica) „Pasja” serwuje widzom niezliczona ilość symboli, odniesień do wzorów kulturowych i dzieł sztuki – jak chociażby obrazu Caravaggio.

To wszystko sprawia, że trudno zaprzeczyć, że Gibson włożył całe serce w ten film. Dopracował go w stu procentach, zadbał o wszystko, zaspokajając wszystkie nasze potrzeby, dodatkowo również sferę duchową, co rzadko się zdarza we współczesnych filmach.

Ta opinia jest chaotyczna. Jest, bo tym filmie za dużo myśli kłębi się po głowie, żeby tak po prostu je spisać. To siła tego filmu. Tak wpłynąć na widza.