Nie wydaje mi się żeby "głównym sposobem wzbudzania emocji była brutalność scen" - to także albo i przede wszystkim zdjęcia (kolorystyka, rozmaite przyspieszenia/spowolnienia itp.), muzyka, dużo odwołań do innych dzieł kultury (np. jedna z końcowych scen w konwencji popularnej Piety), szczególne podkreślenie ważnych momentów wyeksponowanych w Biblii (nawrócenie Rzymianina, który przebił Chrystusowi bok, burza po Ukrzyżowaniu itd.).

Brutalność jest tu po prostu realistyczna, tak wyglądała Męka według przekazów historycznych. Można więc spierać się o to, czy film powinien być tak dosłowny w swym przekazie. Moim zdaniem - nic nie stoi na przeszkodzie, jeśli taka brutalność czemuś służy. W Pasji służy ukazaniu tego, jak wielka była ofiara Chrystusa. Znowu umieszczę tu porównanie do Szeregowca Ryana (już o tym gdzieś wcześniej pisałem) - ten film też był bardzo brutalny, ale właśnie taki był zamysł - by z realizmem pokazać bohaterstwo żołnierzy i okropieństwa II wojny światowej. Tu też masz zastrzeżenia?

Jeszcze jedno - rzekoma bezrefleksyjność Pasji. To, że film ten nie skupia się na nauce Chrystusa, tylko na Jego męce, w niczym nie zmniejsza wartości dzieła. Weźmy np. taką Pasję wg św. Mateusza Bacha - to dzieło zachwyca swym kunsztem, jest po prostu piękne, słuchanie go to emocjonalne przeżycie które polecam każdemu. Nie znajdziemy w nim jednak głębszych rozważań natury teologiczno - filozoficznej - bo w sztuce nie jest to konieczne. Podobnie z filmem Gibsona - to wizualne arcydzieło, głęboko wzruszające dla każdego chrześcijanina, i nie tylko. Wpisuje się tym samym w poczet największych dzieł kultury o tematyce biblijnej, i za to Gibsonowi chwała.