Polubiłem ten film, choć nie zalicza się do najlepszych giallo. Prawdę mówiąc mam wątpliwości, czy można go w ten sposób zaklasyfikować. Powstał bowiem w latach 80tych, kiedy to gatunek degenerował się, powoli acz nieubłaganie przeradzając w erotyczny thriller.Proces można zaobserwować po zachwianiu proporcji: w klasycznym giallo najważniejsza była część kryminalna, erotyka była zaś dodatkiem. W erotycznym thrillerze jest zupełnie na odwrót. Mierzony tą (przyznaję, nieco uproszczoną) miarą PATHOS nie ma zbyt wiele wspólnego z giallo i nie powinien być oceniany w ramach tej kategorii.

Można oczywiście się spierać i wskazywać na podobieństwa do innych filmów z tego samego okresu, które niewątpliwie do gatunku się zaliczają, np. obie części SOTTO IL VESTITO NIENTE, również rozgrywające się w środowisku modelek i wykorzystujące stylistykę lat 80tych. Chyba jednak nie ma sensu przerzucać się argumentami, starając się na siłę zaszufladkować film, który stara się być oryginalny. Widać to chociażby w jego futurystycznej lokalizacji. Do czego ona potrzebna w fabule, która równie dobrze mogłaby się rozgrywać w czasach współczesnych?

Chodzi tu głównie o odrealnienie świata przedstawionego, zerwanie z realizmem na rzecz pewnej estetycznej wizji. Wizji, która ma najwięcej wspólnego z realizowanymi w tym czasie videoclipami. Tym właśnie wytłumaczyć można liczne przestoje akcji, w których obserwujemy fotografowane modelki albo tańczące pary. Prawie każda scena przywodziła na myśl jakiś znany teledysk, a to "Father Figure" George'a Michaela (modelki), a to "Flesh For Ecstasy" Billy'ego Idola. Prawdę mówiąc, kiedy śledztwo zaprowadziło bohaterki do gejowskiego clubu, liczyłem na powtórkę z "Relax" Frankie Goes To Hollywood, ale niestety, panowie bawili się grzecznie i nie dochodziło do podobnych ekscesów.

Stylizacja to podstawa tego filmu i nie sposób dobrze się bawić, oczekując od niego czegoś innego. Owszem, są tutaj morderstwa i to nawet krwawe, jednak widać wyraźnie, że twórcy nie chcą się na nich skupiać, bo znacznie przyjemniejsze jest fotografowanie pięknych ciał, wyginających się w rytmie popu. Gdyby Raffanini kręcił teledyski, byłby wszem i wobec chwalony. Ponieważ jednak stworzył coś, co w ogólnym zarysie przypomina giallo, spotyka się ze sprzeciwem ze strony fanów, którzy oczekiwali czegoś nieco innego. Tak to w życiu bywa. Mi osobiście przypadła do gustu stylistyka filmu, lubię kicz, pretensjonalność i seksualną ambiwalencję tamtej epoki, dlatego ocena taka, a nie inna.