Wydany kilka miesięcy później, film jest prequelem do „X” – bardzo stylowego, klimatycznego i nieco osobliwego horroru. Mamy podobieństwa w obsadzie no i przede wszystkim główną bohaterkę (która zagrana jest przez Mię Goth znakomicie), która ma tę samą „ciągotę” do sławy, co w poprzedniku.

Mimo wszystko to, co najbardziej mnie urzekło w tym filmie, to jego styl. To jak jest nakręcony. Jak te pastelowe, sielankowe niekiedy kolory mieszają się z brutalnością niektórych scen. Sposób, w jaki kamera podąża za bohaterami filmu, kiedy przyspiesza, a kiedy zwalnia, czy też kiedy przybliża się i skupia na jednej postaci, jak w kapitalnej scenie monologu pod koniec filmu, kiedy widz siedzi jak na szpilkach tylko odliczając gdy bohaterka eksploduje. Czy też choćby przejścia między scenami, będące niejako hołdem dla starego kina.

Scenariuszowo też dzieje się sporo i z zaciekawieniem chłonie kolejne wydarzenia. Film ma co prawda dość liniową, stopniową „degradację” głównej bohaterki znaną z niejednego innego horroru. Ale napięcia między bohaterkami są tak dobrze przeniesione na ekran, że nawet jeśli gdzieś już taką historię o zemście (bo chyba możemy tak ją nazwać?) widzieliśmy, to i tak jest w stanie nas wciągnąć i pochłonąć bez reszty. Napięcie rośnie z minuty na minutę, a i porządnych, krwawych scen nie brakuje (zresztą pod tym kątem film nie różni się jakoś specjalnie od „X”).

Jak na jeden rok i dwa tak dobre filmy wydane w tak krótkim czasie, to jestem pod wrażeniem i czekam na kolejne seanse z Ti Westem.