Warto zauważyć, że pierwsze dwa filmy trylogii – X i Pearl – powstały w warunkach, które dziś wydają się niemal niemożliwe w Hollywood. Kręcone w środku pandemii COVID-19, daleko od Los Angeles, w Nowej Zelandii, miały reputację „niskobudżetowych produkcji” – mówiło się o zaledwie milionie dolarów na film. W rzeczywistości była to raczej metafora niż konkretna liczba: symbol oszczędnościowego, przemyślanego podejścia, które A24 i Ti West doprowadzili do perfekcji.

West, zamiast wracać do USA po zakończeniu zdjęć do X, przekonał wytwórnię, by pozwoliła mu natychmiast wykorzystać istniejące dekoracje, plany i ekipę, i nakręcić prequel – Pearl. W praktyce oznaczało to, że dwa filmy powstały na tym samym planie, z tą samą ekipą, w tym samym rytmie pracy. To, co w klasycznym systemie studyjnym zajęłoby dwa lata i kosztowałoby dziesięć milionów dolarów, A24 zrobiło w jednym ciągu zdjęciowym, z ułamkiem budżetu.

Takie rozwiązanie przypomina dawną szkołę Rogera Cormana – „efektywność ponad wszystko” – gdzie kreatywność zastępuje pieniądze, a ograniczenia stają się częścią stylu. W przypadku Westa przyniosło to efekt nie tylko ekonomiczny, ale też artystyczny: X i Pearl tworzą spójną, organiczną całość, jakby dwa akty tego samego filmowego snu.

Z dokumentów nowozelandzkich wynika, że oba filmy kosztowały łącznie około 12 milionów NZD (czyli 8–9 milionów dolarów amerykańskich) – to wciąż niewiele, biorąc pod uwagę ich skalę wizualną i sukces w kinach. Ale legenda „milionowego horroru” pozostała – jako opowieść o tym, że przy dobrym pomyśle i zgranej ekipie, można zrobić kino światowej klasy bez hollywoodzkich pieniędzy.