Zgadzam się w zupełności co do końcówki ten szalony bieg przez miasto plus pocałunek na środku ulicy po pierwsze nie pasowały do usposobienia Anne, a po drugie były niestosowne biorąc pod uwagę w jakim czasie działa się akcja. Do tego ostatnia scena, gdzie główni bohaterowie tańczą na trawniku wyszła niewyobrażalnie kiczowato i tandetnie. Aż żal mi Sally Hawkins, że musiała grać w tak spartaczonych scenach. Gdyby nie ostatni kwadrans byłoby 7/10 a tak daję mocne 6.

Zgadzam się, że kreacja Sally Hawkins jest znakomita i to jedyna niestety zaleta tego filmu. Pozostałe postaci są tak stereotypowe i pozbawione jakiejkolwiek głębi psychologicznej, że aż zęby bolą. Nie pozostało nic ze zjadliwej ironii książkowego oryginału wobec panujących ówcześnie stosunków społeczno-obyczajowych. Fatalny scenariusz, brak napięcia, nuda. Wątek miłosny sprany jakiś, oglądało się to bez emocji. No i końcowa scena, w której Anne uprawia biegi przełajowe, wydaje się zupełnie niezrozumiała. Ale jako miłośniczka Austen, produkcji kostiumowych oraz ekranizacji BBC i tak obejrzałam film z pewną przyjemnością. Tylko na koniec westchnęłam sobie, że jednak nie ma to jak "D i U" z 1995 roku.

PS. Gdyby ktoś w tamtych czasach zaczął całować się na ulicy, to by go zwinęła obyczajówka i musiał by w obawie przed ukamienowaniem zjeżdżać na Alaskę. To jeszcze tak a propos końcowych scen. Jak słusznie stwierdziła dzikakulka: kicz i tandeta (zwłaszcza wspomniane pląsy po trawniku).

(Spoilery)

Nie pamiętam, jak to dokładnie wyglądało w książce, ale tam na pewno bohaterka nie zachowywała się tak niezrozumiale. (Nie podobało mi się co innego - że w ostatnim rozdziale nic już się nie dzieje, tylko następuje opis, jakie wszystko nagle stało się idealne. I - jak dla mnie - nudne.) A tutaj - po co, do licha, ona tak za nim biegła, skoro z listu wyraźnie wynikało, że on ją kocha i będzie na nią czekał? Nie miał zamiaru za chwilę powiedzieć "tak" innej przed ołtarzem, nie wybierał się w podróż statkiem na drugi koniec świata, więc skąd ten desperacki pośpiech po tym, jak spokojnie żyła wspomnieniem o nim ileś lat?

Książki niestety nie czytałam, więc nie wiem czy w niej biegła, czy cierpliwie czekała, ale próbuję sobie uzasadnić jakoś te końcowe sceny. Gdy się dłużej zastanawiam, to ten bieg mnie osobiście "pasuje". Gdybym była na jej miejscu i w końcu po 8 latach tęsknoty i po wydarzeniach ostatnich dni pojawiła się szansa na spełnienie miłości, też bym biegła. Oglądając ten bieg stwierdziłam, że coś w niej "pękło", nie chciała już czekać ani chwili dłużej i to rozumiem, wydaje mi się to adekwatne.

Nie komentuję tego, na ile odzwierciedla to treść książki i czy oby przystaje do epoki. Film był ładny, ale nie powalił mnie na kolana. Hawkins wydała mi się ogólnie w porządku, choć drażniła mnie ta jej grzywka i ogólnie "charakter", ale myślę, że to tylko dlatego, że tak bardzo się od niej różnię.

Co do grzywki zgadzam się w 100% - fryzurę miała makabryczną. Przez tę fryzurę też wyglądała tak brzydko. Nie oczekuję, żeby miała rozpuszczone włosy, bo może wtedy było to nie w modzie, ale już mogli jej tak strasznie nie ulizywać. Na końcu książki mowa jest o tym, że Anne po spotkaniach z kapitanem wypiękniała i na ostatniej imprezie (w filmie jej nie ma) wszystkich zachwycała, bo była rumiana i błyszczała radością ;) z Sally Howkins też mogliby zrobić piękną dziewczynę, chociażby w ostatniej scenie, kiedy już jedzie sobie z kapitanem zobaczyć domek... Chociaż tak trochę ;)

Niecierpliwość! Akurat tą scenę jestem w stanie zrozumieć, choć osobiście mi się nie podoba. Przecież "czekała" na niego tyle lat! Każda minuta zwłoki wydawała się być zmarnowaną... To akurat naprawdę rozumiem...