Faktycznie, rozegzaltowana końcówka psuje cały efekt, ale jednak przez niemal cały film nie było tu wyraźnego opowiadania się po żadnej ze stron, co zaskoczyło mnie na plus. Takie ordynarne zderzenie socjalizm vs. kapitalizm właściwie zeszło tu na dalszy plan, momentami można było odnieść wrażenie, że Żiżek widzi to jako dwie strony jednej chorągiewki (znając poniekąd sztuczki tego pana przeczułem, że to taka zabawa, ale jednak wychodziła całkiem przekonująco). Generalnie, bardzo trafnie obnażył słabości ideologii jako takiej (a nie konkretnego -izmu), więc główny cel wykładu został osiągnięty. Końcowe wołanie w żaden sposób nie może być puentą całości, bo z niej nie wynika. A może to tylko kolejna prowokacja?

Swoją drogą, to chyba jedno z najprzystępniejszych dzieł Żiżka, co nie znaczy, że najprostszych. Można polecić komuś, kto dopiero chce się zapoznawać z tą fascynującą postacią.