Mnie też to uderzyło w głowę, że film jest nieprzegadany. I właściwie nie wiem, czy to plus czy minus. Tarantino zawsze lubił wrzucić kilka dłuższych, niezobowiązujących, zabawnych dialogów, które pożrą część filmu i widz nawet tego nie zauważy. A tutaj, zdaje się, że jedyną taką sceną była kłótnia na planie po walce Cliffa z Brucem Lee. W wersji light.

Rzekłabym, że długie monologi są wręcz znakiem rozpoznawczym filmów Quentina i z Quentinem (np. dowcip o barmanie z „Desperado” Rodrigueza). Nie mierzyłam ich wprawdzie ze stoperem w ręce, ale najdłuższy był bodajże monolog Christopha Waltza z początku „Bękartów wojny”.
„Pewnego razu … w Hollywood” jest pod tym względem inne. I dobrze!