"Piękny Umysł" jest oparty na biografii Johna Nasha, ale nie da się nie zauważyć że owego pana nieźle idealizuje, bo pewne fakty, o których się głośno nie mówi, tak własnie potraktował, czyli pominął. Jak afery (w tym homoseksualne), kilkukrotne rozwody i nieślubne dziecko. W efekcie otrzymaliśmy doskonałą, trochę bajkową opowiastkę.

Najbardziej zastanawia mnie, jak tak naprawdę przebiegała choroba Nasha. Na przykład, czy naprawdę miał urojenia trwające całe lata. Bo nie da się ukryć, że w filmie to trochę naciągnięto. Przypomina mi to trochę "Szósty zmysł", w którym to główny bohater nie zauważył przez 2 miesiące że nikt z nim nie rozmawia i że nikt go nie widzi, tak też tu Nash nie zauważył, że Charlesa też nikt nie widzi i nikt z nim nie rozmawia. Że już nie wspomnę o tym, że Johna przez wiele lat nikt się nie zapytał, do kogo on do gada.

Z drugiej jednak strony, film jako taki jest fantastyczny. Przedstawia świat oczami geniusza, który chce się wybić i jednocześnie chorego psychicznie człowieka, który widzi i rozmawia z nieistniejącymi ludźmi, których sobie uroił, czy uczestniczy w nieistniejącym spisku. Rola Crowe'a jest naprawdę genialna, a film ogląda się bardzo przyjemnie. Najlepiej więc chyba zapomnieć o tym, że fabuła nieco odbiega od rzeczywistości i po prostu w spokoju cieszyć się filmem, bo jest naprawdę genialny.