w którym Polański próbuje zrobić rozrachunek także i ze swoją przeszłością.
Jest kilka scen które są autentycznie dodane z dzieciństwa reżysera. W momencie gdy ojciec Szpilmana dostaje w twarz od niemieckiego oficera, to właśnie ojciec reżysera dostał w twarz gdy nie ukłonił się przed szwabem.
Inna to moment gdy kobieta stojąca w szeregu odzywa się do niemieckiego oficera i zostaje zastrzelona, moment gdy głodny mężczyzna wytrąca kobiecie naczynie z czymś gotowanym i wyjada to prosto z ziemi. A w szczególności chwila gdy Szpilman zostaje wyłowiony z tłumu przez żydowskiego policjanta i powrót przez pustą splądrowaną pustą ulicę, jest sceną która zdarzyła się automatycznie Polańskiemu, tyle że wtedy przyszły reżyser wziął za rękę młodszego chłopca i razem z nim trzymając się za ręce odeszli z miejsca załadunku. Dla mnie ten film to mistrzostwo świata, mimo że oszczędzono nam prawdziwych okropności getta i powstania, ukazując je tylko sporadycznie. Daję 10/10.