Jest w Pianiście scena, w której Adrien Brody z bezradnością błąka się wśród ruin opustoszałej Warszawy i moim zdaniem ta bezradność udziela się całej granej przez niego postaci. A przecież Szpilman musiał przeżywać ogromny dramat rozstania z rodziną,
niemożności zagrania na ukochanym fortepianie, wreszcie piekło człowieka ukrywającego się i niezwykle osamotnionego.
Jednak Brody nawet jeśli odczuwał te emocje, gniew na otaczającą rzeczywistość, czy też chęć przeciwstawienia się niemalże całemu światu aby tylko zakończyć ten niewyobrażalny koszmar, to według mnie nie do końca je urzeczywistnił i przez to mniej uwiarygodnił postać Szpilnana. Możemy jedynie się domyślać, co tak naprawdę czuje i dlaczego tak desperacko stara się przetrwać w tym 'głośniejszym od bomb' miejscu. Tego właśnie brakowało mi w jego postaci Szpilmana, jakiś silniejszych emocji oraz większej motywacji, choć w nielicznych scenach, takich jak błądząc pośród zniszczonej Warszawy czy grając w przejmujący sposób na fortepianie, potrafił jeszcze do mnie przemówić.
Jednak moim zdaniem gdyby Brody nie tłumił tak bardzo swoich uczuć, gdyby pokazał wszystkie emocje targające głównym bohaterem, to Szpilman w jego ujęciu stałby się o wiele bardziej przekonywujący i niejednoznaczny, a jego postawa zdecydowanie mocniej tłumaczyłaby jego nieprawdopodobną wolę przetrwania.